Broodje Cavia

Pff zeer veel te vertellen, maar zal bij het begin beginnen, wat ook de titel verklaard: Ja liebe leute...ik heb t gedaan....cavia gegeten. Het is namelijk iets wat ze in Peru eten, niet dagelijks meer, maar ze hebben het vroeger wel veel gegeten. Cuy noemen ze het hier. Cuy is de grootste soort cavia die er is en vroeger namen mensen die beesten mee als ze gingen reizen door de bergen en dan slachten ze die ter plaatse.(1) In sommige plaatsen eten ze het nog steeds veel, maar in de toeristengebieden eten alleen toeristen cavia, omdat het zo apart is Het is ook echt reteduur! Je kunt het krijgen met een mixed grill, maar je kan m ook geheel krijgen. Dan is ie in zn geheel gefrituurd. Niet om aan te zien, want de kop met tanden en pootjes zitten er gewoon nog aan, vrij vreemd beeld en het is dus echt zeer apart om iets te eten wat de meeste mensen als huisdier hebben. Het smaakt overigens naar varkensvlees, beetje babi pangang-achtig maar dan zonder de saus. Er zit overigens heel weinig vlees aan, dus als je grote honger hebt moet je maar hopen dat er veel dingen bij je menu komen.

Vorige week was ik dus nog in Cusco. Ik heb een free walking tour gedaan. Ik dacht dan leer ik een beetje over de stad, zonder alle gebouwen in te moeten en veel te betalen, beetje op mn budget letten natuurlijk. Helaas was deze free walking tour voornamelijk om lokale restaurantjes en winkeltjes te laten zien. Het was heel erg leuk, omdat we een leuke groep hadden en we kregen bij verschillende toko's iets te eten of te drinken, en op een gegeven moment zelfs drank, dus das altijd goed natuurlijk, maar erg interessant was het niet. We liepen zo voorbij de kathedraal zonder opmerking. Maar goed. We kwamen ook langs het chocomuseum. Hier kun je een workshop doen chocolade maken en leren over warme choco zoals de maya's m maakten, maar het was echt superduur, dus dat heb ik niet meer gedaan. De rest van de dag een beetje met de meisjes van de tour gerelaxed. Ik heb vrijdag nog een trip gemaakt naar de Sacred Valley. Dit is een gebied waar verschillende Inca ruines te zien zijn, wij zijn naar Pisac, Ollantaytambo en het dorpje Chincherro, waar ze nog veel Inca gebruiken handhaven, geweest. Pisac is heel mooi, gelegen op een berg, dus het kost een aardige rit om daar te komen. Ollentaytambo is wat meer in het dal, en superindrukwekkend. Bijna net zo mooi als Machu Picchu. Ook een plek waar ze gebruik maakten van terrassen voor het verbouwen van verschillende gewassen. Het dorp zelf is heel grappig om te zien. De onderkant van de huizen bestaat uit Inca-tijd-stenen en daarboven is het koloniaal. De tempel was uiteraard weer bovenop de berg, dus weer een erorme klim, zeker op 4000 km hoogte, maar het uitzicht was het waard!

Zaterdag ben ik met de bus naar Puno gegaan. Hier is op zich niet zo veel te doen, maar het is vlak langs een prachtig meer: Lago Titicaca (spreek uit Titichacha) Ik zou hier een tripje maken naar een paar eilanden in het meer, maar ik dacht eerst een dagje even zelf een beetje rondkijken. In het hostel ontmoette ik Inge en Jasper, die nu nog aan het reizen zijn, maar een paar maanden in Lima gaan studeren. Inge was zondag ziek, maar Jasper en ik zijn met de bus naar Chicapapa gegaan, een heel stuk vanuit de stad op een schiereiland waar het schijnbaar heel mooi moest zijn en waar ook strand zou zijn. We gingen eerst op zoek naar de bus. Niet een officiele standplaats ofzo, maar een busje met daarnaast een man, de chauffeur, die roept waar ie naar toe gaat. Toen wij aangaven dat we meewilden moesten mensen een beetje plaats maken, en konden wij 'relax' zitten. In het busje zaten ongeveer 25 mensen, waar in Nederland plaats zou zijn voor 14. Eenmaal in Chicapapa aangekomen hebben we eerst gelunched. Heerlijk vers gebakken vis en sardientjes. Heer luk!!! met aardappeltjes en nog een soort groente, en dat voor 2 euro. Het plaatsje zelf viel een beetje tegen en strand zagen we ook al niet, dus we gingen een bus zoeken om een plaatsje verder op het schiereiland te bezoeken, Llachón. Wederom werd er weer een beetje plaats gemaakt voor ons en zaten we een uur in een zeer oncomfortabele positie. Llachón viel een beetje tegen. Supermooi uitzicht, maar helaas geen strand. Het was intussen zo laat dat we beter maar terug konden gaan, want het zou nog 2 keer 1 uur rijden zijn. We hebben dus eigenlijk de hele dag zo'n beetje in de bus gezeten, maar ach, best geinig.

Maandag zijn we op trip gegaan naar het meer. We begonnen met de Uros drijvende eilanden. Dit zijn eilanden gemaakt van de wortels van riet en daarboven de stengels als grond. Heel bizar, want het drijft echt, je voelt je na een tijdje een beetje alsof je dronken bent. Op 1 eiland wonen ongeveer 4 families, in rieten huisjes. De mensen zijn ooit op de eilanden gaan wonen toen ze vluchten voor de Spanjaarden. Ze spreken ook nog steeds de Inca-taal Quechua of Aymara. Op een van de eilanden kregen we een uitleg over het maken van de eilanden en het leven erop. Ze leven voornamelijk van het toerisme maar ook van vissen en jagen op eenden, die ze in Puno weer verkopen. Ze hebben hele mooie boten gemaakt van riet en daar gingen we een stukje op varen, de boot werd geroeid door 2 sterke mannen van het eiland, maar op een gegeven moment kwam er een vrouwtje van het eiland met de motorboot even duwen, weg authentieke belevenis :-)

Na Uros gingen we naar Amantani eiland. Dit is een heel mooi, groot eiland in het meer. Daar werden we ontvangen door onze 'gastmoeder'. We gingen met haar mee naar haar huis en daar maakten we kennis met de rest van de familie. Wij, Jasper, Inge, en twee Australiers, Mike en Jamie, bleken bij de president van het eiland te zijn. We zaten in het witte huis dus, maar dat zag je er alleen niet van af, heeeeeel basic. Toilet doorspoelen met een plons water, koken op vuur, dat soort basic. Na de lunch gingen we het eiland bekijken. Het eiland heeft namelijk 2 tempels erop. Eentje voor Pachamama (moeder aarde) en eentje voor Pachatata (vader aarde, de bergen) De klim naar boven was een drama. Het is zo hoog, 4000 km, dat je al na 4 stappen stijl omhoog(want dat was het uiteraard ook nog eens) al buiten adem bent. De gids zei, ja....ongeveer 45 minuten naar de tempel. Nou zeker niet hoor! Anderhalf uur deden we erover!pff kapot man. Maar het uitzicht was super! Peru aan de ene kant en Bolivia aan de andere kant. We waren er vrij laat, rond 6, dus we hadden een mooie zonsondergang. Na de klim gingen we eten en het bestond wederom uit soep en hoofdgerecht van rijst, kaas en groenten. Na het eten kregen we kleding aan van Amantani eiland en gingen we naar een feestje dat 'ter ere' van ons werd gehouden. Het dansen is gewoon in een grote kring en een beetje met je armen heen en weer zwaaien. Niet heel moeilijk, maar ook een beetje saai.

De volgende dag kregen we als ontbijt pannenkoekjes en moesten we alweer afscheid nemen van onze 'gastfamilie'. We gingen om weg naar het volgende eiland, Taquille eiland, wat ook erg mooi was, maar er was alleen geen bal op te beleven. Mooie foto's van het meer gemaakt, dat wel.

In Puno weer aangekomen heb ik mn spullen gepakt, zodat ik vandaag de bus naar Bolivia kon nemen. Vanochtend vroeg moest ik al het busstation zijn en zou ik naar Copacabana gaan. Ik had in het hostel al gehoord over iets van stakingen en wegblokkades bij de grens, maar ik dacht...ach we zien wel. Toen ik bij het busstation aankwam werd me eerst gezegd dat de bus niet ging, maar misschien toch wel. Dus ik even wachten, samen met een groep anderen die hetzelfde probleem hadden. Bleek toch een bus naar Copacabana te gaan, mooi. Wij in de bus. Komt er even later een meisje om te zeggen dat de bus naar de grens zou rijden en vandaar niet verder kon. Dus dat we van daar moesten lopen naar Copacabana. Ongeveer 8 km. Nou als je weet hoe veel spullen ik bij mij heb, kun je begrijpen dat ik daar niet zo veel trek in had. En met mij de anderen (Nicole, Josie, Chris en Ashley) ook niet. Dus we zijn weer uitgestapt om een bus naar La Paz te nemen. Die kan namelijk via een andere route naar Bolivia. Eerst werd er de hele tijd maar gezegd dat er geen bus ging, maar wij wisten wel beter. En ja hoor, er bleek toch nog een bus te zijn, of we even wilden bijbetalen. Een ander bedrag wat uiteindelijk op ons ticket stond, maar goed, 10 soles (3,50) verschil is nog wel te doen. Dus....eindelijk op weg naar Bolivia. Bij de grens moesten we uit de bus. Daar moesten we in een lange rij gaan staan om een exitstempel van Peru te scoren. Daarna moesten we de grens overlopen en aan de Boliviaanse kant een Entreestempel van Bolivia scoren. Toen kwam onze bus de grens overgereden en konden we weer instappen. Echt een heel gek iets hoor. En Amerikanen moeten 140 dollar betalen om Bolivia in te komen....beetje lullig. Maar goed....we zijn er. Ik kon meteen al een groot verschil zien met Peru, veel armer en viezer op straat. We zijn dus naar La Paz gereden, een grote stad iets ten zuiden van Copacabana. Hostels zijn alleen niet echt denderend, en dan met name het internet, maar dat is misschien ook wel omdat het zo arm is. Alles is echt supergoedkoop. Heb net een bus deo gekocht voor 1,75. Ik moet nog even wennen aan het geld, maar het is delen door 10 plus een beetje. 400 bolivianos is dus 42,50 ongeveer. Ben dus ineens heel rijk haha! Net gegeten met de groep en morgen.............ga we Death Road doen. Death Road is een weg waar zoveel bussen vanaf zijn gekukeld dat het daarom aan zn naam is gekomen en nu kun je er dus op mountainbiken. Zeer benieuwd......en hopen dat ik niet naar beneden kukel natuurlijk ;-)

hopelijk over een paar dagen een verhaal.

Ik kan helaas geen foto's uploaden, echt verschrikkelijk slechte verbinding hier, maar ik hoop binnen 2 dagen betere verbinding te hebben.

Tot laters!

(1) Ooijen, Irene van, Whatsapp gesprek 5 maart 2013, geraadpleegd 27 maart 2013