Aan de coke op de Uyuni zoutvlaktes

Hola Hola,

Heb een tijdje zonder internet gezeten, en dat is best frustrerend als je er eenmaal aan gewend bent dat er overal wifi is. Maar hier is ie dan weer, een nieuwe update. De titel is misschien wat schokkend, maar ik ben in Bolivia, dus je komt er niet onderuit....grapje natuurlijk. Heb cocabladeren gekauwd, (waar cocaine van gemaakt wordt) maar dat vertel ik later in het verhaal nog wel.

Ik was na death road nog een aantal dagen in la paz blijven hangen, waar ik niet veel heb gedaan, beetje van de zon genoten, mn spullen uitgezocht etc. Ik was ook nog naar de heksenmarkt geweest, waar ze allerlei gekke dingen verkopen. Ik hoorde dat je soms ook je toekomst kon laten voorspellen door een of ander vaag figuur, maar ik ben niemand tegengekomen. Niet dat mijn toekomst me wat interesseert op dit moment, want voorlopig weet ik het toch al, muhahah.

Anyways, ik ben zondagnacht naar Uyuni gegaan. Verschrikkelijke rit, want de bus was lang niet zo comfortabel en vooral de weg was slecht. Geen oog dicht gedaan. Uyuni is best een leuk plaatsje. Er is niet zo veel, een markt, een plein, wat restaurantjes, opvallend veel 'italiaanse', wat winkeltjes, dus lang blijven is niet echt aan te raden, gezien het ook een vreselijk stoffig stadje is. Ik verbleef in het hostel met Ashleigh, Krisstian en Josie, die ik eerder had ontmoet tijdens de busreis van Puno naar La Paz. Samen met Abi en Tom zaten we in een auto op weg naar de zoutvlaktes. We begonnen onze trip bij de begraafplaats van treinen. Vroeger werd er uit de bergen rondom Uyuni ijzer gewonnen en dat werd met mankracht naar Uyuni gebracht. Toen de europeanen kwamen brachten ze treinen mee vanuit Engeland, om dat eens even beter aan te pakken. Maar het was lastig voor de treinen, die gewend waren aan het Europese weer en de hoogte hielp ook niet echt mee. Er zijn veel ongelukken gebeurd met de treinen en die zijn allemaal geëindigd op de begraafplaats van treinen. Leuk gezicht, je kan er leuk mee spelen, maar je moet wel oppassen, want het is één blok roest!

Na de treinen gingen we lunchen in een plaatsje waar alles is gemaakt van zoutstenen. Ze hebben er ook een klein museumpje waar ze een aantal 'kunstwerken' van zout hebben. Dat is gemaakt uit 1 blok zout, wat goed laat zien hoe oud het zout is. Er zijn namelijk lijnen in te zien, van de droge en natte periodes in het jaar. Na een heerlijke lunch zijn we dan eindelijk naar de zoutvlaktes gegaan. Vroeger was het een heel hoog gelegen meer, maar nu dus alleen nog maar eindeloze vlaktes aan zout. Heel leuk om met perspectief te spelen. In Uyuni kun je overal speelgoed dinosaurussen kopen, en ik begreep al niet waarom, maar dat is dus voor de foto's. Wie wil nou niet vechten tegen een t-rex?!

We zijn wel een paar uur daar geweest, en het zijn erg leuke foto's geworden. Maar omdat onze gids met 6 camera's foto's moest maken zijn ze niet allemaal even goed gelukt. We hebben ook nog een heel leuk filmpje gemaakt dat we uit een bus pringles komen dansen, maar die staat niet op mijn camera, dus die hoop ik nog een keertje op facebook tegen te komen.

Midden op de zoutvlaktes liggen ook een aantal 'eilanden'. Vroeger lagen deze onder water en was het koraal, maar nu zijn ze begroeid met cactussen, supergrote! Leuk om mee op de foto te gaan :-)

's avonds hebben we geslapen in een zouthotel. De muren, tafels en bedden gemaakt van zoutstenen. Erg leuk, maar redelijk koud ook. De volgende dag zijn we de woestijn in gereden. Prachtige bergen, mooie uitzichten, allerlei kleuren, super!! Onderweg kwamen we langs een aantal lagunes. 2 met flamingo's. En eentje die rood was gekleurd, door de algen. Heel bijzonder. Ik was een beetje ziekig die dag....voelde me niet zo lekker 's ochtends en kreeg last van mijn maag en was supermisselijk. Bleek dus last te hebben van hoogteziekte. Erg vervelend, want we konden ook niet een, twee, drie naar lager gelegen gebied. Zelfs even aan de zuurstof gezeten, maar het ging niet over. Diaree, spugen alles kwam voorbij. Dus dan maar aan de cocabladeren. Je kunt ze in je thee doen, wat ik eigenlijk altijd doe, maar je kunt ze voor beter effect ook kauwen. Smaakt alleen heel vies. Maarja, ik moest wel. Kreeg wel een soort kauwgom met mint/banaan smaak erbij, zodat ik de bladeren niet zo proefde. De bladeren worden door veel mensen gekauwd en het is ook wel lichtelijk verslavend. Mag er dus ook niet een zakje van mee naar huis nemen, want het is ook wel waar cocaine van wordt gemaakt, al wordt daar een hoop rotzooi nog aan toegevoegd. De bladeren kauwen hielp wel een beetje, maar heb me vooral rustig gehouden en niet veel gegeten. We sliepen in de middle of nowhere in een heel koud hotel. Ik had 4 dekens over me, maar nog had ik het koud, plus dat de dekens telkens van mn bed afgleden. Echt een helse nacht, amper geslapen en flink verkouden geworden. De volgende dag zijn we naar een vulkaan gegaan. In de krater is nu een maanlandschap en geisers te zien. Het is een actieve vulkaan, maar al jaren rustig. De lava zit ongeveer 1 km onder het oppervlak en zorgt ervoor dat het stoomt (stinkend naar rotte eieren) en borrelt en een heel gek gezicht is. De geisers zijn heel heet, 150 graden, dus gevaarlijk om je hand even in te steken. En het was koud!!! my god, niet normaal, we bevroren allemaal ter plekke. Je wilt eigenlijk je hand wel even in een geiser steken, maar dan blijft er niet veel van over. Na de vulkaan zijn we naar een hot spring gegaan, die wordt gevoed met water uit de vulkaan, heerlijk warm, 35 graden ongeveer en gezond voor je huid met allerlei mineralen. Even lekker om op te warmen na zo'n koude nacht en morgen. De trip eindigde bij de grens van Chili, sommigen staken die over en anderen gingen mee terug naar Uyuni.

Vanuit Uyuni ben ik naar Potosi gegaan, dat is een mijnwerkersstadje, op 4.070 meter hoogte. Volgens de inwoners het hoogstgelegen stadje...het zal wel. Heb gelukkig geen last van hoogteziekte meer. Het hostel dat ik heb is wel echt verschrikkelijk, maar goed, je kunt niet altijd geluk hebben. Intussen ben ik ook rot gebeten door ik denk bed bugs...maar kan ook nog steeds van de zandvliegjes van death road zijn. Mijn voeten en armen jeuken als de pest. Heb dus maar even een soort prikwegcreme gehaald, want krab ze helemaal open.

Maandag ga ik een tripje naar de mijnen maken. Schijnt dat het een hele bijzondere ervaring is, incl. dynamiet opblazen....dus ben benieuwd :-)

saludos!!

foto's van de zoutvlakte staan erop